30.08.2018 – nasz dziesiąty dzień podróży. Z Kruszynian postanowiliśmy wyjechać bez śniadania i po drodze znaleźć jakieś ładne miejsce na posiłek. Zaopatrzeni w mapy i nawigację ruszyliśmy w kierunku Białegostoku. Nie wiem jak to się stało, że krążyliśmy po Puszczy Knyszyńskiej i żadne z nas nie wiedziało gdzie jesteśmy.

Pięknie było, ale głód dawał się nam już porządnie we znaki. Jak na złość główniejszej drogi na Białystok jak nie było, tak nie było. Oczami wyobraźni już widziałam jak pożerają nas wilki… Zaraz, zaraz, czy w Puszczy Knyszyńskiej są w ogóle wilki? Zrezygnowani jechaliśmy dalej, mając nadzieję, że w końcu gdzieś wyjedziemy i nareszcie zaspokoimy nasz głód.

Nagle naszym oczom ukazała się asfaltowa szosa i po paru minutach znaleźliśmy się w Królowym Moście.

Królowy Most

Pewno wszyscy widzieliście film „U Pana Boga w ogródku”. No właśnie, ale mieliśmy szczęście, żaden z samochodów na poboczu nie należał do miejscowej policji i nie „suszyli”. Tylko nazwa jest z filmu, kręcono go bowiem zupełnie gdzie indziej. Miejscowość jest malutka, ale zaraz na początku zauważyliśmy niewielką cerkiew. Aż głupio tak pisać, ale mieliśmy szczęście, że akurat odbywał się tam pogrzeb i była otwarta. Położona na niewielkim pagórku wydała nam się bardzo urokliwa.

Nietypowa architektura cerkwi
Wnętrze z półkolistą absydą przypomina raczej kościół

Tutaj muszę dodać, że stale jeszcze nie jedliśmy śniadania! Przejeżdżając więc przez Białystok skorzystaliśmy (niestety) z usług popularnej sieci fast-food. Trudno, głód był silniejszy. Białystok prędko opuściliśmy udając się w kierunku Tykocina, a ponieważ Tykocin nie miał dla nas większych tajemnic, zrobiliśmy tylko fotkę dla naszych przyjaciół Basi i Karola…

i jechaliśmy dalej.

Kiermusy

Czemu było nam tak spieszno? Ano, chcieliśmy wreszcie zobaczyć Kiermusy. Pisałam już jak nie udało nam się ich poprzednio zwiedzić. Tym razem jednak byliśmy nie w weekend i przywitał nas prawie pusty parking. I czego tu więcej chcieć?

Dworek nad Łąkami

Właściwie jest to chyba osada nad brzegami Narwi, która kusi wędrowca pięknym dworkiem, karczmą „Rzym”, domkiem Rasputina, altaną urody i wieloma jeszcze atrakcjami. Z Dworku Nad Łąkami w kierunku Narwi prowadzi Aleja Dębowa, której poszczególne drzewa sadzili wybitni przedstawiciele kultury i sportu, zasłużeni dla Polski.

Karczma „Rzym”
Tu można przygotować coś na ząb
Domek Rasputina
Aleja dębowa

Aleją docieramy do historycznej granicy Rosji z Królestwem Polski z roku 1832 i oczom naszym ukazuje się Kasztel mieszczący Muzeum Oręża Polskiego im. Jerzego Hoffmana.

W muzeum tym znajdują się rekwizyty filmowe, które podarował właścicielowi reżyser Jerzy Hoffman. Niestety nie udało nam się zwiedzić tego przybytku, bo jak zwykle zastaliśmy zamknięte podwoje. Otwierane są tylko w weekend, no cóż… znowu następne miejsce do ponownych odwiedzin.

Po drugiej stronie drogi, tam gdzie zaparkowaliśmy, czekały nas następne atrakcje. Postawiono tam dworskie czworaki, które są wykorzystywane jako baza noclegowa. Są to przepiękne, kolorowe chaty, a każda z nich ma oryginalny wystrój stosowny do zawodu wykonywanego przez ich „właścicieli”. Są to chaty: rybaka, garncarza, tkacza, bartnika i kowala. Podziwiać je jednak mogliśmy tylko z zewnątrz.

Nasze miejsce postoju, a w tle karczma
Dworskie czworaki

Ostoya Żubra

Ale najlepsze czekało nas na końcu. Wspaniała „Ostoya Żubra”! Niestety aż przykro mi to mówić, ale Białowieża może się schować. Kiedy w puszczy ledwo dostrzegliśmy żubra i całość wydała nam się jak ZOO w Gdańsku Oliwie, tu można było podziwiać te majestatyczne zwierzęta prawie na wyciągnięcie ręki. Piękny teren, sporo dorosłych zwierząt i cudowne cielaczki. Spędziliśmy tam sporo czasu nie mogąc oderwać od nich oczu.

Nie zapomniano też o tak prozaicznej sprawie jak nakarmienie strudzonych turystów. Każdy znajdzie miejsce, by posilić się po długim spacerze.

Muszę jeszcze wspomnieć o bardzo ważnym terminie. W każdą pierwszą niedzielę miesiąca, odbywa się w Kiermusach pchli targ. Zjeżdżają się tu wtedy niezliczone masy kolekcjonerów antyków i wszelkiej maści staroci. Jak byliśmy tu za pierwszym razem, trafiliśmy właśnie na takie wydarzenie i dlatego też nie było szans na zdobycie najmniejszego choćby miejsca do zaparkowania. Widzieliśmy wtedy samochody nawet z Warszawy.

W tym odcinku czuję się trochę niespełniona. Ed podczas naszej pierwszej wizyty w Kiermusach wyczytał, nie wiemy już nawet gdzie, że osada ta praktycznie już nie egzystowała. Znalazł się jednak ktoś, kto postanowił odrodzić to miejsce i zbudzić je do nowego życia. Podobno nie bez problemu spowodował odtworzenie kodu pocztowego, co dało osadzie nowe istnienie. Niestety, pisząc to teraz, nie znalazłam nigdzie potwierdzenia tej historii. Postanowiłam poprosić o informację Biuro Promocji i Obsługi Klienta w Kiermusach…

Niestety nie otrzymałam do dziś żadnej odpowiedzi. Szkoda.

I tak kończę dzisiejszą relację z podróży, a następny odcinek jak zwykle za dwa tygodnie